بی. بی. کینگ
بی. بی. کینگ B. B. King (متولد 16 سپتامبر 1925 – درگذشته 15 می 2015) گیتاریست سبک بلوز (Blues)، خواننده، ترانه‌سرا (songwriter) و تهیه‌کننده موسیقی (music producer) آمریکایی بود. او سبک پیچیده‌ای از سولو نوازی را بر اساس تکنیک‌های بندینگ (Bending)، ویبراتو(Vibrato)، و استکاتو (Staccato) معرفی کرد و بر بسیاری از نوازندگان گیتار الکتریک (در سبک بلوز) بعد از خودش تاثیر گذاشت.
کینگ در سال 1967 وارد تالار مشاهیر راک اند رول شد. وی برنده 15 جایزه‌ی گرمی (Grammy Awards) شده است و یکی از تاثیرگذارترین موزیسین‌های بلوز در تمام دوران است. به او لقب پادشاه بلوز را داده‌اند. بی.بی. کینگ در رتبه‌ی ششم برترین گیتاریست‌های تاریخ نشریه رولینگ استون (Rolling Stone) قرار گرفت. او به صورت خودآموز شروع به نواختن گیتار کرد. تی- بون واکر (T-Bone Walker)، لانی جانسون (Lonnie Johnson)، بلایند لمون جفرسون (Blind Lemon Jefferson) در سبک بلوز و جنگو راینهارت (Django Reinhardt)، چارلی کریستین (Charlie Christian) در سبک جز (Jazz) از جمله موسیقی‌دانانی بودند که او در دوران کودکی‌اش از آن‌ها تاثیر می‌گرفت.
کینگ در طول فعالیت حرفه‌ای خود با هنرمندانی مانند اریک کلپتون (Eric Clapton)، یوتو (U2)، گری مور (Gary Moore)، کویینسی جونز (Quincy Jones)، تونی بنت (Tony Bennett) و … همکاری کرد. او همچنین در کنار بسیاری از نوازندگان دیگر در کنسرت‌ها و فستیوال‌های مختلف اجرا کرد.
The Thrill Is Gone
یکی از شاخص‌ترین و معروف‌ترین آهنگ‌های اوست که جایزه‌ی گرمی را برایش به ارمغان آورد. لحن غم انگیز و سولو گیتار پادشاه بلوز باعث شد تا این آهنگ به استاندارد بلوز تبدیل شود. تجهیزاتی که کینگ استفاده می‌کرد مشخصه‌ی دوره‌های مختلف هنری او بود. او در اوایل کار خود گیتارهای ساخته شده توسط سازندگان مختلف را می نواخت.
اما از سال 1949 کینگ گیتار سیاه رنگ خاصی به نام لوسیل (Lucille) از برندی به نام گیبسون (Gibson) را برای نواختن در اجراهایش به کار گرفت.
داستان لوسیل
در زمستان سال 1949 و در پی یک حادثه و آتش سوزی در یک سالن رقص در شهر تویست در ایالت آرکانزاس، کینگ متوجه شد که گیتار گیبسون سی دلاریش را در آتش جا گذاشته، به همین خاطر به داخل سالن برگشت تا آن را بردارد. فردای آن روز معلوم شد که دو مرد بر سر زنی به نام لوسیل دعوا می‌کردند. کینگ هم به خاطر این اتفاق، نام گیتار خود را لوسیل گذاشت.
بی.بی. کینگ آلبوم‌های زیادی منتشر و آهنگ‌های موفق زیادی در طول دوران فعالیت حرفه‌ای خود خلق کرد. او بیش از 40 آلبوم استودیویی تولید کرده است. او همچنین آلبوم‌های لایو متعددی منتشر کرده است. آلبوم (Live At The Regal) او یکی از بهترین رکوردهای زنده‌ی بلوز محسوب می‌شود.
تاثیر کینگ بر موسیقی راک (Rock) بی‌اندازه است، سولو نوازی گیتار و اجرای آواز منحصر به فرد او الهام بخش بسیاری از گیتاریست‌های موسیقی راک بود و همکاری او با نوازندگان راک به پر کردن شکاف بین بلوز و راک کمک زیادی کرد. تعدادی از نوازندگانی که از او تاثیر گرفتند عبارتند از کارلوس سانتانا (Carlos Santana)، بیلی گیبونز (Billy Gibbons)، اریک کلپتون، جیمی هندریکس (Jimi Hendrix) و گری کلارک جونیور (Gary Clark Jr).
از بی.بی. کینگ به عنوان یکی از سه پادشاه گیتار بلوز در کنار آلبرت کینگ (Albert King) و فردی کینگ (Freddie King) یاد می‌شود. او با هنرمندانی از ژانرهای مختلف نیز همکاری داشته است. وی با نوازنده‌ی جز مایلز دیویس موسیقی ضبط کرد و روی پروژه‌هایی با موزیسین‌های کانتری (Country) مانند ویلی نلسون (Willie Nelson) کار کرد. با اینکه بی.بی. کینگ آرتیست موسیقی بلوز محسوب می‌شد ولی خیلی وقت‌ها از مرزهای این ژانر فراتر می‌رفت. او عناصر سبک‌های مختلف مانند جز، گاسپل (Gospel) و آر اند بی (R&B) را با موسیقی خود ترکیب کرد و صدای منحصر بفرد خود را تولید کرد. اجراهای زنده او به دلیل ارتباط با مخاطبان و احساسی که در نواختن گیتار داشت مشهور بود. نقش بی.بی. کینگ در محبوبیت بیشتر موسیقی بلوز و تاثیر او بر این سبک غیر قابل انکار است.
منبع: ویکی‌پدیا فارسی و انگلیسی
لینک صفحات مجازی و وبسایت بی. بی. کینگ :
بدون دیدگاه