بیلی هالیدی

بیلی هالیدی (Billie Holiday) (متولد 7 آوریل 1915 – درگذشته ی 17 ژوئیه 1959) خواننده‌ی آمریکایی موسیقی جَز (Jazz) و سوئینگ (Swing) بود. هالیدی که توسط دوست و همکار موسیقی خود لستر یانگ (Lester Young)، لیدی دی (Lady Day) لقب گرفته بود تاثیر بدیعی بر موسیقی جز و آواز خوانی پاپ (Pop) گذاشت. سبک آوازی او که به شدت از نوازندگان جَز الهام گرفته شده بود پیشگام راه جدیدی از دستکاری در عبارات و تمپو شد. او به خاطر مهارتش در در اجرای آواز و بداهه خوانی مشهور است.

هالیدی پس از پشت سر گذاشتن یک کودکی پر تلاطم شروع به خواندن در نایت کلاب‌های هارلم (نیو یورک) کرد و در یکی از همین نایت کلاب‌ها تهیه‌کننده‌ای به نام جان هموند صدای او را شنید و خوشش آمد. بیلی در طول دهه‌های 1930 و 1940 با شرکت‌های نشر موسیقی Columbia و Decca همکاری کرد و به موفقیت رسید. با این حال او در اواخر دهه‌ی 1940 دچار مشکلات قانونی و اعتیاد به مواد مخدر شد. پس از گذراندن مدت کوتاهی در زندان، هالیدی کنسرت موفقی در Carnegie Hall برگزار کرد که تمام بلیت‌های آن به فروش رسید. آخرین آلبوم او Lady In Satin در سال 1958 منتشر شد.

وی برنده‌ی 4 جایزه‌ی گرمی (Grammy) شده است که همه‌ی آن‌ها پس از مرگ به او تعلق گرفته‌اند. علاوه بر این بیلی هالیدی وارد تالار مشاهیر گرمی و تالار ملی مشاهیر ریتم اند بلوز هم شده است. هالیدی در رتبه‌ی چهارم فهرست 200 خواننده‌ی برتر تمام دوران مجله‌ی رولینگ استون 2023 (Rolling Stone) قرار گرفت. در اواخر سال 1937 هالیدی مدت کوتاهی به عنوان خواننده‌ی بیگ بند با با پیانیست و بند لیدر گروه، کنت بیسی (Count Basie) همکاری کرد. بیلی آهنگ‌ها را انتخاب می‌کرد و در تنظیم آهنگ‌ها نقش داشت. او خود را در رقابت مستقیم با الا فیتزجرالد (Ella Fitzgerald) خواننده‌ی محبوب میدید. آن‌ها بعدا با هم دوست شدند. فیتزجرالد خواننده‌ی گروه چیک وب (Chick Webb) بود که در رقابت با گروه بیسی بود. در 16 ژانویه 1938، همان روزی که بنی گودمن (Benny Goodman) کنسرت جَز افسانه‌ای خود در Carnegie Hall را اجرا کرد، گروه‌های بسی و وب در سالن رقص Savoy با هم رقابت کردند. وب و فیتزجرالد توسط مجله‌ی مترونوم (Metronome) برنده اعلام شدند. درحالی که مجله‌ی دان‌بیت (DownBeat)، هالیدی و بیسی را برنده اعلام کرد. فیتزجرالد با اختلاف سه بر یک برنده‌ی نظرسنجی حضار شد.

در اواخر دهه 1930 وی با کنت بیسی و آرتور شاو (Arthur Shaw) تور برگزار کرد ، همچنین با تدی ویلسون (Teddy Wilson) مجموعه‌ای از آهنگ‌های رادیویی را به ثمر رساند و به هنرمندی معتبر در صنعت ضبط تبدیل شد. آهنگ‌های What a Little Moonlight Can Do و Easy Living او توسط خوانندگان سرتاسر آمریکا تقلید و به سرعت به استانداردهای جز تبدیل شدند. بنای یادبود وی در خیابان های پنسیلوانیا واقع شده است. آهنگ فرشته ی هارلم (Angel Of Harlem) از گروه راک ایرلندی یوتو (U2) که به صورت تک آهنگ در دسامبر 1988 منتشر شد ، به عنوان ادای احترام به بیلی هالیدی نوشته و ساخته شد.

فرانک سیناترا (Frank Sinatra) که در جوانی تحت تاثیر اجراهای هالیدی قرار گرفته بود، در سال 1958 به مجله آبنوس درباره‌ی تاثیر او گفت: به استثنای چند مورد، هر خواننده‌ی بزرگ پاپ در ایالات متحده در طول نسل خود به نحوی تحت تاثیر نبوغ او قرار گرفته است. Lady Day (بیلی هالیدی) بدون شک مهم‌ترین تاثیر را بر آواز عامه‌پسند آمریکایی در بیست سال گذشته داشته است. فیلم زندگی‌نامه‌ی این خواننده‌ی بزرگ موسیقی Lady Sings the Blues در سال 1972 اکران شد و دایانا راس (Diana Ross) خواننده‌ی آمریکایی مطرح پاپ، توانست برای بازی در نقش او نامزد اسکار شود.