معرفی هنرمند سبک فولک، جونی میچل
روبرتا جوآن جونی میچل Roberta Joan Joni Mitchell (متولد 7 نوامبر 1943) خواننده، سانگ‌رایتر، نوازنده‌ی چند ساز (Multi-instrumentalist) و نقاش کانادایی-آمریکایی است. میچل یکی از تاثیرگذارترین خواننده‌ها و سانگرایترهای موسیقی فولک (Folk music) در دهه 1960 بود. او همچنین به خاطر ترانه‌های شخصی و آهنگ‌های نوآورانه‌ی خود که ترکیبی از عناصر پاپ (Pop) و جَز (Jazz) بود شناخته شده است. او جوایز بسیاری دریافت کرده، از جمله یازده جایزه گرمی (Grammy Awards) و ورود به تالار مشاهیر راک اند رول (Rock and Roll Hall of Fame) در سال 1997. رولینگ استون (Rolling Stone) از او به عنوان یکی از بزرگترین سانگرایترهای تاریخ موسیقی یاد کرده است. آل میوزیک (AllMusic) بیان کرده است: “جونی میچل مهم‌ترین و تاثیرگذارترین رکورد آرتیست زن (Female recording artist) در اواخر قرن بیستم است”.
جونی میچل خوانندگی را در نایت‌کلاب‌های کوچک در ساسکاتون (Saskatoon) و غرب کانادا آغاز کرد و کمی بعد به نایت‌کلاب‌های تورنتو (Toronto) رفت. سپس به ایالات متحده نقل مکان و در سال 1965 تورهای خود را آغاز کرد. جونی اولین آلبوم خود را با نام Song to a Seagull در سال 1968 ضبط کرد. میچل با اقامت در کالیفرنیای جنوبی به تعریف یک دوره و نسل، با آهنگ‌های محبوبی مانند Big Yellow Taxi و Woodstock کمک کرد.
آلبوم Blue
اغلب از آلبوم سال 1971 او یعنی آبی (Blue) به عنوان یکی از بهترین آلبوم‌های تمام دوران نام برده می‌شود. این آلبوم در رتبه‌ی سی‌ام فهرست 500 آلبوم برتر تمام دوران سال 2003 رولینگ استون قرار گرفت. در سال 2000 نیویورک تایمز (New York Times) بلو را به عنوان یکی از 25 آلبومی که نمایانگر نقاط عطف و اوج در موسیقی پاپیولار (Popular) قرن بیستم بود، انتخاب کرد. جونی میچل سال 1974 در آلبوم Court and Spark شروع به کاوش در ایده‌های متاثر از جز کرد که حاصل آن آهنگ‌های هیت رادیویی Help Me و Free Man in Paris شد. محدوده‌ی آوازی جونی میچل در حدود سال 1975 شروع به تغییر از متزوسوپرانو (Mezzo-soprano) به یک کنترآلتو (Contralto) با دامنه وسیع کرد.
از اواسط دهه 1970، او شروع به کار با موزیسین‌های مشهور جز (Jazz Musicians) از جمله جاکو پاستاریوس (Jaco Pastorius)، تام اسکات (Tom Scott)، وین شورتر (Wayne Shorter)، هربی هنکاک (Herbie Hancock)، پت متنی (Pat Metheny) و چارلز مینگوس (Charles Mingus) کرد. این هنرمند در سال 2002 جایزه‌ی یک عمر دست آورد گرمی (Grammy Lifetime Achievement Award) را دریافت کرد. بیشتر آلبوم‌های جونی میچل توسط خود او تولید (produce) شده است. همچنین طراحی کاور اکثر آلبوم‌هایش را برعهده داشته است.
علاقه‌ی اصلی جونی میچل در کودکی نقاشی بود. در این زمان او به طور مختصر پیانو کلاسیک (Classical Piano) را مطالعه کرد. میچل دوست داشت گیتار بنوازد اما با مخالفت مادرش، ابتدا مجبور شد به نواختن یوکللی (Ukulele) بپردازد. در نهایت او نواختن گیتار را از کتاب ترانه (Songbook) پیت سیگر (Pete Seeger) آموخت. پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان، میچل کلاس‌های هنر خود را نزد هنری بونلی (Henry Bonli) نقاش اکسپرسیونیست انتزاعی (Abstract expressionism) گذراند و خانه را ترک کرد تا برای سال تحصیلی 1963-1964 در کالج هنر آلبرتا (Alberta University of the Arts) در کلگری (Calgray)، شرکت کند.
در سال 2003 رولینگ استون وی را هفتاد و دومین گیتاریست برتر تمام دوران معرفی کرد. رویکرد جونی میچل به موسیقی مورد توجه بسیاری از شنوندگان زن قرار گرفت. آثار جونی بر بسیاری از هنرمندان دیگر از جمله بیورک (Bjork)، پرینس (Prince)، الی گولدینگ (Ellie Goulding)، دیوید گیلمور (David Gilmour)، پال کرک (Paul Carrack)، استیو هوگارث (Steve Hogarth) و مدونا (Madonna) تاثیر گذاشته است. آهنگ‌های او توسط بسیاری از آرتیست‌ها از جمله التون جان (Elton John)، جورج مایکل (George Michael)، برایان آدامز (Bryan Adams)، جیمز تیلور (James Taylor) و پرینس (Prince) اجرا شده است. میچل چندین ساز را به صورت حرفه‌ای می‌نوازد، تعدادی از این سازها عبارتند از گیتار (Guitar)، پیانو (Piano)، کیبورد (Keyboard)، پرکاشن (Percussion)، اوبوآ (Oboe)، آپالاچین دالسیمر (Appalachian dulcimer) و بیس (Bass).
منابع: ویکی‌پدیا فارسی و انگلیسی
بدون دیدگاه