از جنگ جهانی دوم به بعد دریچه‌ی موسیقی بلوز به روی مخاطبان گسترده‌تر، به ویژه شنوندگان سفید پوست گشوده شد. در دهه‌های 1960 و 1970 یک فرم ترکیبی به نام بلوز راک (Blues Rock) ایجاد شد که سبک بلوز را با موسیقی راک ترکیب می‌کرد. در این سبک ریتم اهمیت زیادی دارد. گیتار الکتریک (Electric guitar)، بیس (Bass)، درامز (Drums)، ساکسوفون (Saxophone)، ترومپت (Trumpet) و کیبورد (keyboard) سازهای اصلی ژانر موسیقی بلوز هستند. سبک‌های موسیقی بلوز بر بسیاری از ژانرهای دیگر مانند راک اند رول (Rock & Roll)، جز (Jazz) و پاپ (Pop) تاثیر گذاشته است. نوازندگان و موزیسین‌های برجسته‌ی جز، فولک (Folk) و راک (Rock) مانند لویی آرمسترانگ (Louis Armstrong)، دوک الینگتون (Duke Ellington)، مایلز دیویس (Miles Davis)، باب دیلن (Bob Dylan) آثار بلوز قابل توجهی ارائه کردند. در دهه 1950 موسیقی سول (Soul music)، سم کوک (Sam Cooke)، ری چارلز (Ray Charles) و جیمز براون (James Brown) از عناصر موسیقی بلوز استفاده می‌کردند.

بی.بی. کینگ (B.B. King)، مادی واترز (Muddy Waters)، جان لی هوکر (John Lee Hooker)، هاولین ولف (Howlin’ Wolf)، رابرت جانسون (Robert Johnson) و استیوی ری وان (Stevie Ray Vaughan) تعدادی از بزرگترین و تاثیرگذارترین موزیسین‌های موسیقی بلوز هستند.