کاور آلبوم «A Rush of Blood to the Head»
کلدپلی و نقطه عطف آنها در آلبوم دوم
وقتی A Rush of Blood to the Head در سال ۲۰۰۲ منتشر شد، کولدپلی دیگر آن گروه تازه‌کار آلبوم Parachutes نبود. موفقیت جهانی «Yellow» آنها را در مرکز توجه قرار داده بود و همین فشار باعث شد که آلبوم دوم‌شان هم جسورتر و هم پخته‌تر باشد. نتیجه، اثری بود که با قطعاتی مثل In My Place، The Scientist و Clocks به نماد دوران اوج کولدپلی تبدیل شد؛ آلبومی که هنوز هم از آن به‌عنوان یکی از بهترین آثار دهه ۲۰۰۰ یاد می‌شود.
اما چیزی که A Rush of Blood to the Head را ماندگارتر کرد، فقط موسیقی‌اش نبود؛ کاور آلبوم هم به همان اندازه تاثیرگذار و بحث‌برانگیز بود. این تصویر مینیمال و کمی وهم‌آلود، ساخته‌ی عکاس نروژی سولوه سوندسبو (Sølve Sundsbø) است. ایده‌ی اصلی او، یک اسکن سه‌بعدی از سر و شانه‌ی یک زن بود؛ تصویری که با بریدگی‌ها و شکستگی‌های دیجیتال همراه شد و حالتی شبیه سایه‌های شبح‌وار پیدا کرد.
کریس مارتین وقتی این تصویر را در یک مجله دید، بی‌درنگ از سوندسبو خواست که آن را برای آلبوم استفاده کنند. در نتیجه، جلد سفید و سرد با چهره‌ای نیمه‌محو به‌وجود آمد؛ انگار تصویری ناقص از حافظه یا ذهنی که در حال فروپاشی است. این انتخاب، تضاد جالبی با موسیقی آلبوم داشت: قطعاتی پر از شور، پیانوهای قدرتمند و درام‌های پرانرژی، اما در عین حال با اشعاری آسیب‌پذیر و گاه تاریک.
برای تک‌آهنگ‌های آلبوم هم، سوندسبو همان تکنیک سه‌بعدی را روی سر اعضای گروه پیاده کرد و تصاویری خلق کرد که هم‌خانواده‌ی کاور اصلی بودند. این کار باعث شد مجموعه‌ی بصری آلبوم، یکپارچگی ویژه‌ای پیدا کند.
کاور A Rush of Blood to the Head نمونه‌ی کلاسیکی‌ست از اینکه چطور یک طراحی ساده و مینیمال می‌تواند به هویت بصری یک آلبوم گره بخورد. درست مثل موسیقی‌اش، کاور هم بیانیه‌ای بود از بلوغ کولدپلی: دیگر خبری از فضای خام و ساده‌ی Parachutes نبود. اینجا همه‌چیز فکرشده‌تر، دقیق‌تر و عمیق‌تر به‌نظر می‌رسید.
شاید همین ترکیب موسیقی پرشور با تصویری سرد و مینیمال بود که باعث شد این کاور به یکی از ماندگارترین جلدهای موسیقی اوایل هزاره‌ی جدید تبدیل شود.
بدون دیدگاه