معرفی سبک موسیقی هوی متال
هوی متال (Heavy Metal) که به سادگی متال (Metal) خوانده می‌شود، ژانری از موسیقی راک (Rock) است که در اواخر دهه‌ی 1960 و اوایل دهه‌ی 1970 عمدتا در بریتانیا و ایالات متحده توسعه پیدا کرد. گروه‌های هوی متال با ریشه در بلوز راک (Blues Rock)، سایکدلیک راک (Psychedelic Rock) و اسید راک (Acid Rock) صدایی پر حجم و بسیار بلند ایجاد کردند که با گیتارهای دیستورت شده (Distorted Guitars)، سولو نوازی‌های طولانی گیتار الکتریک و ضرب‌های تاکیدی مشخص میشد. در سال 1968 سه تن از مشهورترین پیشگامان این ژانر یعنی گروه‌های بریتانیایی لد زپلین (Led Zeppelin) ، بلک سبث (Black Sabbath) و دیپ پرپل (Deep Purple) تاسیس شدند. اگرچه آن‌ها مخاطبان زیادی را به خود جذب کردند اما اغلب توسط منتقدان مورد تمسخر قرار می‌گرفتند.
چندین گروه آمریکایی در طول دهه 1970 هوی متال را به اشکال در دسترس‌تری تغییر دادند. آلیس کوپر (Alice Cooper) و کیس (Kiss) با صدای شوک راک (Shock Rock) و اروسمیت (Aerosmith) با صدای هارد راک (Hard Rock) برگرفته از بلوز (Blues) تعدادی از این گروه‌ها هستند. در اواسط دهه 1970، جوداس پریست (Judas Priest) به تکامل ژانر هوی متال با کنار گذاشتن بسیاری از تاثیرات بلوز آن کمک کرد. در حالی که موتورهد (Motörhead) حساسیت پانک راک (Punk Rock) و تاکید فزاینده‌ای بر سرعت را معرفی کرد. در پایان این دهه، طرفداران هوی متال به عنوان متال‌هد (Metalheads) یا هدبنگر (Headbangers) شناخته شدند. در طول دهه‌ی 1980 گلم متال (Glam Metal) با گروه‌هایی مانند بون جُوی (Bon Jovi)، موتلی کرو (Mötley Crüe) و پویزن (Poison) محبوبیت یافت.
در همین زمان، صحنه‌های زیرزمینی و آندرگراند (Underground) استایل‌های دیگر موسیقی متال را به وجود آوردند از جمله ترش متال (Thrash Metal) که با گروه‌هایی مانند متالیکا (Metallica)، اسلیر (Slayer)، مگادث (Megadeth) و آنتراکس (Anthrax) وارد جریان اصلی (Mainstream) شد.
از اواسط دهه 1990 استایل‌های پاپیولار موسیقی بر این ژانر تاثیر گذاشتند. مانند گروو متال (Groove Metal) و نو متال (Nu Metal) که دومی اغلب شامل عناصر گرانج (Grunge) و هیپ هاپ (Hip hop) است. هوی متال به طور سنتی با ریتم‌های تاکیدی، صدای متراکم بیس و درامز و وکال‌های قوی شناخته می‌شود. زیر ژانرهای هوی متال به طور متفاوتی بر یک یا چند مورد از این ویژگی‌ها تاکید می‌کنند، تغییر می‌دهند یا حذف می‌کنند.
ترکیب معمول یک گروه متال شامل یک درامر (Drummer)، یک نوازنده‌ی بیس (Bassist)، یک ریتم گیتاریست (Rhythm guitarist)، یک لید گیتاریست (Lead guitarist) و یک خواننده است که می‌تواند نوازنده ساز هم باشد. گاهی اوقات از سازهای خانواده‌ی کیبورد برای افزایش کامل صدا استفاده می‌شود.
برای بسیاری از گروه‌ها و هنرمندان تصاویر بصری نقش مهمی در هوی متال دارند. علاوه بر صدا و اشعار، تصاویر بندهای هوی متال نیز بسیار مهم است که در کاور آلبوم‌ها، لوگوها، استیج‌ها، لباس‌ها، طراحی سازها و موزیک ویدئوها نمایش داده می‌شود. اشعار و ترانه‌های موسیقی متال اغلب دارای مضامینی مانند تنهایی، تاریکی، ناامیدی و … هستند. سبک اصلی نواختن گیتار در هوی متال که حول ریف‌های سنگین و پاور کوردها (Power Chords) ساخته شده است، ریشه در گیتاریست‌های بلوز اوایل دهه‌ی 1950 دارد.
به دنبال آن زنان بیشتری در گروه‌های هوی متال حضور پیدا کردند. برجسته‌ترین آن‌ها گروه آمریکایی اونسنس (Evanescence) بود که توسط ایمی لی (Amy Lee) وکالیست گروه رهبری میشد و دارای استایلی بود که معمولا به عنوان متال آلترنیتیو گوتیک و هارد راک با عناصر کلاسیک (Alternative Metal & Hard Rock with Classical elements) توصیف میشد.
بلک متال (Black metal)، دث متال (Death metal)، دووم متال (Doom metal)، گوتیک متال (Gothic metal)، اینداستریال متال (Industrial Metal)، نئو-کلاسیکال متال (Neo-Classical metal)، پراگرسیو متال (Progressive metal)، اسپید متال (Speed meta) و سیمفونیک متال (Symphonic metal) تعدادی از زیر ژانرهای هوی متال هستند.
متالیکا، آزی آزبورن (Ozzy Osbourne)، رانی جیمز دیو (Ronnie James Dio)، مگادث، اسلیر، موتورهد، آیرون میدن (Iron Maiden)، لمب آف گاد (Lamb Of God) تعدادی از مهم ترین آرتیست‌های موسیقی هوی متال هستند.
منابع: ویکی‌پدیا فارسی و انگلیسی
بدون دیدگاه